Fox εδω. Θα κλεισουμε την τριλογια αντριλας, που ξεκινησε ο Trollis, με την ταινια 'Ημασταν Καποτε Στρατιωτες'. Προσωπικα, δεν την ειχα δει μεχρι πριν απο λιγες μερες. Μια λεξη μπορει να περιγραψει ολη την ταινια και αυτη ειναι 'Θανατος'. Ξεκιναει με λιγη πλοκη, ισα ισα για να σε βαλει στο πνευμα της υποθεσης. Μετα την εισαγωγη ακολουθει ενας πολεμος αναμεσα σε Αμερικανους και Βιετναμεζους, οπου και στις δυο μεριες χυνονται ποταμια το αιμα. Ο Μελ Γκιμπσον, στο ρολο του αντισυταγματαρχη Χαλ Μουρ, απλα γαμησε και εσπειρε ορφανα και χηρες. Εννοειται πως δεν μπορω να παραλειψω τον Σαμ Ελιοττ, ο οποιος σαν τεχνικη ουσια, προτιμησε ενα πιστολι για να παρει ζωες. Αν και ειναι ταινια του 2000 τα σκηνικα ειναι απιστευτα και υπηρχαν πολυ λιγα λαθη. Ενα αρνητικο εχω να αναφερω. Η ταινια προβαλλει την Αμερικη ως την καλυτεροτερη, εξυπνοτερη, πιο εντιμη, και αλλα τετοια, χωρα στον κοσμο. AMERICA FUCK YEAH! Θεωρω τον εαυτο μου βλακα, που δεν την ειχα δει πιο μπροστα. Μετα το τελος της ενιωσα σε μικρο βαθμο τις συνεπειες που φερνει ο πολεμος στις χωρες που συμμετεχουν.
Δικη μου βαθμολογια, 9/10
Agge εκεί. Πρέπει να κάνουμε κάτι με αυτό το θέμα. Τέλος πάντων, η ταινία που θα αναλύσουμε απόψε, όπως προαναφέρει και ο συνεργάτης Fox πιο πάνω, είναι το "We were soldiers", μία ταινία η οποία προκαλεί στον ακροατή μία μίξη συναισθημάτων, τα οποία από σκηνή σε σκηνή μπορούν να αλλάξουν δραματικά. Δυστυχώς, κατά την διάρκεια της ταινίας εγώ καθάριζα κρεμμύδια, έμπαιναν τυχαία σκουπιδάκια στα μάτια μου και δεν μπόρεσα να την απολαύσω όσο θα ήθελα. Σχετικά με την υπόθεση πιστεύω ότι κάλυψε όσα χρειαζόντουσαν από πάνω ο κυρ' Φόξης, οπότε για να μην επαναλαμβανόμαστε θα επικεντρωθώ σε άλλα κομμάτια της ταινίας. Λοιπόν, η ταινία αυτή αναφέρετε στον πόλεμο του Vietnam και προσπαθεί να μας μεταφέρει τις αρνητικές του επιπτώσεις στους ανθρώπους που το ζούσαν καθημερινά στην καρδιά του πολέμου, αλλά και στους ανθρώπους που αν και από απόσταση επηρεάστηκαν από αυτόν και τους άλλαξε την ζωή. Επίσης ο σκηνοθέτης χώρισε την ταινία σε 3 κομμάτια, στα οποία σταδιακά μας παρουσιάζει τους χαρακτήρες σε βάθος, δένοντας τον θεατή με αρκετούς από αυτούς. Έπειτα μας παρουσιάζεται το κομμάτι του πολέμου το οποίο αν και ολίγον απότομο ήταν αποδεκτό και κατάφερε να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα του πολέμου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, όσοι έχετε δει την διάσωση του στρατιώτη Ryan, θα θυμάστε την σκηνή με την απόβαση στα παράλια της Νορμανδίας. Ε, λοιπόν, σκεφτείτε αυτή την σκηνή x10 σε διάρκεια. Ο θεατής μπορεί να νιώσει τον φόβο, το άγχος και την απαισιοδοξία των στρατιωτών καθ΄όλη την διάρκεια της μάχης. Τέλος, το τελευταίο κομμάτι απεικονίζει κυρίως τις επιπτώσεις του πολέμου πίσω στην πατρίδα των στρατιωτών αλλά μεταφέρει και μία εικόνα των πραγμάτων στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Υ.Σ. : Σοβαρά κάθε φορά που η γυναίκα του πρωταγωνιστή παρέδιδε τα γράμματα όλως τυχαίως με έπιαναν οι αλλεργίες μου.... Αναθεματισμένη άνοιξη.
Η βαθμολογία μου : 8.4/10.
MrTrollis παραπερα (εγω δεν δεχομαι να συμμετασχω σ αυτο το αισχος που αποκαλουμαι εισαγωγη αλλα με αναγκαζουνε). Οταν πρωτοξεκινησαμε τη σελιδα ξεκινησα να γραφω για την τριλογια αντριλας και αρχιδιλας. Παμε να εξηγησουμε αλλη μια φορα την τριλογια. Αποτελειται απ τις ταινιες Braveheart, Patriot και We were soldiers. ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν υπαρχει νοηματικη συνδεση, αλλα συνανταμε κοινα οπως τον πρωταγωνιστη, τις μεγαλες μαχες και τον αγωνα για τα ιδανικα. Στο σημειο αυτο θα ηθελα να πω, στα αρχιδια μου που θα εχω την τιμη να κλεισω αυτη την ενοτητα μαζι με τους συναιτερους μου. Παει η εισαγωγη. Παμε στην πλοκη. Αμερικα εναντιον Βιετναμ. Απλα τα πραγματα. Γινεται μαχη, χυνεται αιμα και γυναικες κομπαρσοι- ταχυδρομοι. Λιτα και ομορφα. Δεν χρειαζονται περισσοτερα για να μην γινει καποιο spoil μιας και ειναι μια ταινια που σας προτεινω να τη δειτε οπως και δηποτε αν δεν την εχετε δει. Εφτασε η ωρα της κριτικης. Προκειται για μια ταινια διαχρονικη, καθως τα συναισθηματα που σου προκαλει η φρικαλεοτητα του πολεμου δεν αλλαζουν, αλλα ουτε και η ανατριχιλα που προκαλειται απ την αυτοθυσια και το θαρρος αλλαζει. Οπως αναφερεται και παραπανω ειναι ενα πιατο, που συνδιαζει συγκινηση και θλιψη με θαρρος και γενναιοτητα. Θα κανει και τον πιο σκληρο καριολη να δακρυσει, αλλα και τον πιο φοβισμενο να σταθει εναντια στους φοβους του. Οπως καταλαβατε η ταινια μου αρεσει και μαλιστα πολυ. Βεβαια της αναγνωριζω και αρνητικα οπως αυτο της παρουσιασης των Αμερικανων ως τους σωστους και αυτους που κανουν τα παντα μονο για τα ιδανικα, ενω οι Βιετναμεζοι ειναι οι κακοι και αδιστακτοι. Whatever... Hollywood ειναι το αποδεχομαστε και συνεχιζουμε. Στο κομματι εικονας και ηχου μονο μια λεξη... RESPECT. Ειδικα στον ηχο που μου πηρε τα μυαλα. Για τις ερμηνειες ειναι περιττο να μιλησω. Πιστευω οτι αν οι ερμηνεις των ηθοποιων δεν ηταν καλες δεν θα προκαλουνταν ολα τα συναισθηματα που αναφερω πριν. Αρα μαλλον, ειναι πολυ καλες. Αυτα. Δεν εχω να πω κατι αλλο. Μονο οτι χαιρομαι που εκλεισε τοσο ομορφα η τριλογια και ελπιζω να ξαναβγουνε ταινιες παρομοιας κλασης.
Βαθμολογια: 8.5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου